Ik ben opgegroeid in een warm en creatief gezin. Lieve ouders en veel groeikansen. Daarover geen kritiek. Maar als je ouder wordt, ga je toch nadenken over wat je in je jeugd gemist hebt of teveel gekregen hebt. In ons gezin was boos zijn een soort taboe. Mijn ouders zijn eerder zachte mensen, die nogal conflictvermijdend zijn. In mijn puberteit was ik een heel emotioneel kind en sloeg regelmatig met de deuren. Maar naarmate ik ouder werd, paste ik me aan aan het stramien van ons gezin en ging ook eerder voor de zachte communicatie. Dat heeft zijn voordelen, maar ook zijn nadelen. Want ik heb hierdoor niet geleerd om mijn irritaties snel te uiten. Irritaties worden in onze familie zo lang mogelijk onder de tafel gehouden. Totdat ze uiteindelijk toch naar boven schieten. Alsof je een bal zo lang mogelijk onder water duwt, maar plots ontglipt hij je.
Deze week werd ik geconfronteerd met mijn onkunde om mijn boosheid/irriaties te uiten. Ik ga hier geen namen noemen, maar bij twee van mijn dierbaren lukte dit niet. En door die kleine dingen op te kroppen, gaan deze soms hun eigen leven leiden. Zo werd ik er deze week ’s nachts wakker van.
Dus ik doe een wilde oproep: benoem je irritaties regelmatig (op een fatsoenlijke manier weliswaar). Maar laat ze niet zo lang sudderen tot je soep met balletjes hebt gemaakt, zoals ik. Je hebt er méér last van achteraf als je het opkropt!
En dan eindig ik met de woorden van mijn metekindje’s favoriete film: “Let it go, let it go, can’t hold it back anymore!”
Sara plukt de dag 